Τρίτη 5 Απριλίου 2011

μη μου λες εμενα ότι μεγαλωσα.


Είναι λιγο μετα τις 4 το πρωι.
Μετα από έναν ηρεμο αλλα συντομο υπνο και ένα ταραγμενο ξυπνημα ερχεται ξανα στο μυαλο μου το θεμα που συζητουσα με τον εαυτο μου στο λεωφορειο της επιστροφης. 
Καλωδιωμενη με το αγαπημενο μου iPod, σκαλιζα παλιες playlists κανοντας τις πιο περιεργες επιλογες.
Σε καποια φαση επεσα πανω στο Seize the day.
Ηταν απ’ αυτές τις στιγμες που λες «Τι μου θυμισες τωρα..». Οκ, δεν θα επεκταθω περαιτερω στις αναμνησεις που εχω από το συγκεκριμενο  τραγουδι αλλα θα σταθω σε κατι που ειδα με διαφορετικη ματια τωρα.
Ένας στιχος λοιπον του - πολυαγαπημενου - τραγουδιου από τους –όχι και τοσο αγαπημενους- Αvenged Sevenfold μας λεει:

                Ι see my vision burn, I feel my memories fade with time, but I’m too young to worry”

Παντα με γοητευε αυτό το σημειο του τραγουδιου, όχι μονο για τους στιχους αλλα και για την μουσικη του.
Προσφατα, προσεξα την λεζαντα μιας φωτογραφιας στο προφιλ μιας πολύ καλης μου φιλης. "and I'm too young to care" ελεγε.
Τωρα εκανα την συνδεση.
Θα ηθελα πολύ να το πω αυτό και να το εννοω. Όχι, όχι απλα να το πω.. να το φωναξω με ολη μου την ψυχη.
Γιατι, κακα τα ψεμματα, φοβαμαι πως δεν μπορω –και όχι μονο εγω. Αν το πω μαλλον θα είναι ψεμματα.
Γιατι λεω «και όχι μονο εγω»..
Απλα νιωθω πως αρκετα παιδια της ηλικιας μου βρισκονται σ’ αυτή την θεση.
Εισαι 18. Για καποιους εισαι ενηλικας, για αλλους παιδι. Σου βαζουν deadline στο να επιλεξεις ως τι θα συνεχισεις. Πειραζει που εσυ θες να παραμεινεις παιδι μεγαλωνοντας?
Για πολλους η επιλογη είναι ευκολη, διασκεδαζουν με τα προνομια της – ενιοτε όμως φτανουν σε ακροτητες ή την παρερμηνευουν.

Ποτε μεγαλωνουμε τελικα; Ποτε «ενηλικιωνομαστε»; Τι σημαινει για μας αυτό;
Θεωρεις τον εαυτο σου ενηλικο επειδη μενεις μονος. Τι γινεται όμως όταν δεν μπορεις να ανταπεξελθεις στις υποχρεωσεις σου σχετικα με το σπιτι;
Θεωρεισαι μεγαλος επειδη οδηγεις. Ποσο ενηλικη είναι η ελλειψη υπευθυνοτητας ;
Αντιστροφως, θεωρεις τον εαυτο σου σπουδαιο ενηλικα επειδη εισαι υπευθυνο ατομο, σοβαρο και μετρημενο. Τι αξια εχει όμως αυτό όταν δεν μπορεις να διασκεδασεις με την ψυχη σου; Αξιζει να θυσιασει κανεις τον “παιδικο” αυθορμητισμο θαβοντας τον κατω από τους “ενηλικους” τυπους;

Είναι και η κοινωνια μας τετοια. Είναι η εποχη που σου κοβει τοσο βιαια τα φτερα της παιδικοτητας.
Αγχος. Αβεβαιοτητα. Ανεπαρκεια. Αναδιαρθρωση – παρακαλω καψτε το Α από τα λεξικα σας μηπως και βρειτε την υγεια σας!
Με θυμαμαι μεχρι και τις Πανελληνιες να απανταω “Δεν ξερω, εχω διαφορα στο μυαλο μου” –εννοωντας επιλογες- στην κρισιμη ερωτηση “Που θες να περασεις;” Εισπραττοντας την ιδια εκφραση σαστιμαρας και προβληματισμου με μια σταγονα αγανακτισης, γαρνιρισμενα μ’ ένα ελαφρυ μειδιαμα από ολους. Συνοδευμενα με την χαρακτηριστικη ατακα “Kαλα, δεν εχεις αποφασισει ακομη;” (Μεταφραση: Ντροπη και ονειδος! Καλα, ποιος ξερει που θα καταληξεις. Ενώ εγω…)

Για του λογου το αληθες,  μπορει να περασα στο πανεπιστημιο αλλα ΑΚΟΜΗ δεν εχω αποφασισει τι θα γινω όταν μεγαλωσω –ισως είναι ωραια ιδεα για μελλοντικο ποστ!

Δεν αποφασιζα και δεν αποφασιζω, βασικα λογω ιδιοσυγκρασιας αλλα επιπλεον γιατι δεν καταλαβαινω τι μου προσφερει το να εχω οργανωμενη την ζωη μου βημα προς βημα από τα 18, τα 20 ή τα 25. Να την οργανωσω γιατι; Για να εχω μια συνταγη την οποια θα μου επιβαλλω να ακολουθησω; Τι είναι η ζωη μου, κυριοι; ΚΕΙΚ;

Καταληγουμε να ζουμε για να κανουμε σχεδια και όταν κανουμε σχεδια καποιος πανω από μας γελαει. Κάθε σχεδιο και ένα ανεκδοτο. Δεν το λεω τυχαια αυτό… Δυστυχως εζησα από κοντα ατομα που ειχαν μια μονο επιλογη, έναν στοχο και απογοητευτηκαν τρομερα όταν δεν πετυχαν.

Οκ, οκ, πλατειαζω –παρακαλω οσους διαβαζουν να με συμμαζευουν όταν το κανω.

Λοιπον, εγω τωρα πρεπει να ανασυγκροτηθω σιγα σιγα και να παω για μαθημα – εσυ διαβαζεις λιγα λεπτα αλλα εγω γραφω και σβηνω –ομολογουμενως με αρκετα διαλειμματα, εδώ και 3 ωρες!
Πριν φυγω όμως θελω να θεσω δυο ερωτηματα ημι-ρητορικα.

Τελικα σημερα καλουμαστε να μεγαλωσουμε ‘πριν την ωρα μας’; Και αν συμβαινει αυτό, δεν θα μπορεσουμε να πουμε ποτε ξανα  Im too young to worry ;


Excusez moi για το αλλοπροσαλλο κειμενο.
E.







Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

θελω να πω σ’ αγαπω..



...και να το εννοω. Να το νιωθω μεσα μου να με πλημμυριζει.        
Θελω βολτες στην παραλια με soundtrack το 'Φωτια στο λιμανι'.. 
Θελω αγκαλιες, βολτες στα αγαπημενα μου μερη, βραδια στο σπιτι..                                         
Θελω ν’ακουω τραγουδια και να τα νιωθω πραγματικα..   
Θελω πραγματικα φιλια..                      
                                                                                                
Ακουγονται χαζα ολ’ αυτά, και γραφικα. Mon dieu, ακουγομαι σαν παιδακι του γυμνασιου (!)...          
Αλλα ετσι είναι και αυτή τη στιγμη είναι πολύ σημαντικα.
Ειναι σημαντικα γιατι ειναι σαφως καλυτερο για καποιον να ειναι ερωτευμενος απο το να ειναι νευρωτικος. 

E.



[Συγγνωμη! Συνηθως δεν ειμαι τοσο κλαψιαρα, γλυκορομαντικη και...Patty στα posts μου αλλα ειναι ειδικη περιπτωση...]
photo credit: weheartit.com

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

our fingerprints don't fade from the lives we 've touched..



Ξημερωσε παλι. So what?
Παλι δεν κοιμηθηκα και αυτές οι αρρωστες σκεψεις δεν αφησαν ησυχο το μυαλο μου. Για ακομα ένα σαββατοκυριακο ξεμεινα σπιτι, γι΄ακομα μια φορα δεν θα παω στο μαθημα της Δευτερας.  Η διαδικασια κλασσικη πλεον. Η διαδρομη συντροφια με τον Γιαννη ή τον Σταθη του Imagine,  ο εφιαλτης των αστικων της Θεσσαλονικης μεταξυ 12 και 2 το μεσημερι, το un-packing και μετα… ‘αυτό’. Οι σκεψεις, οι εικονες, όλα αυτά να βομβαρδιζουν το μυαλο μου και να προκαλουν ακατασχετη δυσφορια στην ψυχη μου (Ω, τι ποιητικο! – Αηδιες..)
Σπανια θα πω πως ‘χρειαζομαι’ τσιγαρο. Αυτή  τη στιγμη όμως τα μονα  που θα ηθελα είναι ένα τεραστιο φλιτζανι καλοφτιαγμενο καφε και τσιγαρα. Αχ, ο καφες και τα τσιγαρα.. Πανακεια? Ισως. Εχουν εκθειαστει κατά καιρους από καλλιτεχνες κάθε ειδους - με αγαπημενη μου την ταινια  “Coffee & Cigarettes του του Jim Jarmusch. Τελοσπαντων, ξεφευγω απ’ το θεμα. Αλλα μηπως αυτό δεν είναι το ζητουμενο; Το να ξεφυγω από αυτην την κατασταση;…
Ποια θα ηθελα να ειμαι τωρα; Χμμ...αυτη που ηθελα να ειμαι. Αυτή με το κοκκινο κραγιον, τα στριφτα τσιγαρα και τα βιβλια της Beauvoir. Αυτή με το λευκο μυαλο και την πολυχρωμη ψυχη. Αυτή… Εκεινη; Όχι.         
 Και εκεινη ακριβως την στιγμη, μες τα μαυρα χαραματα, μετα απο το τσακισμενο αυτο τριημερο και την καθιερωμενη πλεον "συζητηση-αφορμη για να κραταμε μουτρα" της Κυριακης, εμφανιστηκε ενας μικρος πριγκηπας.        Εμοιαζε καταπληκτικα με αυτον του Exupéry - κατι μου λεει μεσα μου οτι ηταν ο ιδιος! Μονο που οταν τον γνωρισα καπνιζε, επινε καφε και αργοτερα εφυγε βιαστικος για να προλαβει το μαθημα του. Πριν φυγει ομως μου θυμισε πραγματα που θελω να κανω. Πραγματα που εκανα και που αγαπω. Ολα αυτα απο τα οποια με κραταει μακρια αυτο το κουκουλι των νευρωσεων και της εμμονης που με περιβαλλει τελευταια. Αυτο το πραγμα που με κραταει μακρια απο τη ζωη.
Ευχαριστω μικρε πριγκηπα, ελπιζω να τα ξαναπουμε.
Ε.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

and I know I'll never change my ways if I don't give you up now*


Εθισμός. Το μυαλό μας πάει κατευθείαν σε τσιγάρα, ποτά, ναρκωτικά.
Έχετε σκεφτεί πως όλοι είμαστε εθισμένοι σε πολλά περισσότερα πράγματα;
Στον τρόπο ζωής μας, στον καφέ με γεύση βανίλια, στην alternative rock, στα ταξίδια ή στα γεμιστά της θειας Ευτέρπης.
ΟΛΟΙ είμαστε εθισμένοι σε κάτι…
Ακόμα και σε ανθρώπους.
Ξαναδιαβάζω το Junk.
Eιναι ένα βιβλίο για τα ναρκωτικά.
Ένα βιβλίο σαν ντοκιμαντέρ. Ακολουθει τη ζωή δυο παιδιών  που το σκάνε από τα σπίτια τους και μπλέκουν με ναρκωτικά. (Δεν λέω το τέλος, διαβάστε το!)
Διαβάζοντας το στην παρούσα φάση συνειδητοποιώ ότι ένα άτομο εξαρτημένο από ένα άλλο άτομο δεν διαφέρει και πολύ από ένα άτομο εξαρτημένο από την ηρωίνη.
Και οι δυο υποφέρουν και οι δυο ζουν στον δικό τους κόσμο και οι δυο έχουν τις ίδιες πιθανότητες να μην βγουν ζωντανοί απ’ αυτήν την παρτίδα
Το αντικείμενο του εθισμού λειτουργεί ‘σαν ένα μεγάλο μαξιλάρι ανάμεσα σ' αυτούς και τον κόσμο, που δεν τους επιτρέπει να βλέπουν ή να ακούν οτιδήποτε’ – όπως αναφέρει ο συγγραφέας του Junk.
Είναι δέσμιοι του εθισμού τους.
Φυσικά και γνωρίζουν ότι βρίσκονται στην λάθος πλευρά - και όσοι δεν το βλέπουν εξ αρχής, αργά ή γρήγορα το συνειδητοποιούν.
Αλλά φτάνεις κάποτε σ’ ένα σημείο όπου καταλαβαίνεις το πόσο εξαρτημένος είσαι και έχεις δυο επιλογές: αφηνεσαι ή το αφηνεις.
Το να αφεθείς είναι πειρασμός…Eιναι παγίδα στο χώμα καλυμμένη με λουλούδια. Εκεί την πατάμε όλοι.
Και αφηνόμαστε…
Και αργά ή γρήγορα εσύ είσαι στο λάκκο και τα λουλούδια  είναι ντεκόρ για την κηδεία – την δική σου; της ψυχής σου; των αισθημάτων σου; της αξιοπρέπειας σου;
Στην αποτοξίνωση σου μαθαίνουν ότι είσαι αδύναμος απέναντι στο αντικείμενο του εθισμού σου, ότι αυτό είναι που έχει το πάνω χέρι στην μεταξύ σας σχέση και πως για να μείνεις καθαρός δεν πρέπει να έρθεις σε επαφή μαζί του ΠΟΤΕ ξανά. Ούτε γι’ αστείο…
Και πράγματι αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Όπως δεν μπορείς να μείνεις καθαρός ζώντας σ’ ένα σπίτι με πρεζόνια έτσι δεν μπορείς να είσαι νηφάλιος και να μαζέψεις τα κομμάτια σου αν είσαι δίπλα σ’ ένα άτομο με αντίθετους όρους από τους δικούς σου.
Δεν παίζουν φιλίες, ευγένειες και καθωσπρεπισμοί σε τέτοιες καταστάσεις.
Το κόβεις ή σε κόβει – κομματάκια!


*Ενα παλιο κειμενο με διαχρονικο θεμα. Ο τιτλος δοθηκε σε δεδομενη στιγμη. Απλα κατι που θα ηθελα να μοιραστω.

Ε.

what I am.

Η' αλλιως "τι γινεται οταν νομιζεις οτι αγγιζεις τα ορια της ψυχοπαθειας επειδη σκεφτεσαι υπερβολικα πολυ"

Κανεις pause το μυαλο σου κι αρχιζεις και σκεφτεσαι ομορφα και βρισκεις τον εαυτο σου. Βρισκεις πινελα, βιβλια, χρωματιστα τραγουδια, λιγο μπαλετο, βολτες με μηχανες, λευκα φουστανια και bloody orange κραγιον. Κακοψημενα αλλα πεντανοστιμα brownies, βαρια λογοτεχνια, γαλλικη κουλτουρα και σκισμενα all star. Boλτες σε παραλιες, live σε ροκ στεκια, ανυπαρκτους φιλους και μια δηθεν καλη φωνη. Μακαρονια με κοκκινη σαλτσα, θεατρικες παραστασεις και ανθρωπους που ξερεις πως παντα θα σ' αγαπανε ακομη κι αν εσυ εισαι πολυ χαζη για να το νιωσεις την δεδομενη στιγμη.

"Εισαι απιστευτη" λεει...