Είναι λιγο μετα τις 4 το πρωι.
Μετα από έναν ηρεμο αλλα συντομο υπνο και ένα ταραγμενο ξυπνημα ερχεται ξανα στο μυαλο μου το θεμα που συζητουσα με τον εαυτο μου στο λεωφορειο της επιστροφης.
Καλωδιωμενη με το αγαπημενο μου iPod, σκαλιζα παλιες playlists κανοντας τις πιο περιεργες επιλογες.
Σε καποια φαση επεσα πανω στο Seize the day.
Ηταν απ’ αυτές τις στιγμες που λες «Τι μου θυμισες τωρα..». Οκ, δεν θα επεκταθω περαιτερω στις αναμνησεις που εχω από το συγκεκριμενο τραγουδι αλλα θα σταθω σε κατι που ειδα με διαφορετικη ματια τωρα.
Ένας στιχος λοιπον του - πολυαγαπημενου - τραγουδιου από τους –όχι και τοσο αγαπημενους- Αvenged Sevenfold μας λεει:
“Ι see my vision burn, I feel my memories fade with time, but I’m too young to worry”
Παντα με γοητευε αυτό το σημειο του τραγουδιου, όχι μονο για τους στιχους αλλα και για την μουσικη του.
Προσφατα, προσεξα την λεζαντα μιας φωτογραφιας στο προφιλ μιας πολύ καλης μου φιλης. "and I'm too young to care" ελεγε.
Τωρα εκανα την συνδεση.
Θα ηθελα πολύ να το πω αυτό και να το εννοω. Όχι, όχι απλα να το πω.. να το φωναξω με ολη μου την ψυχη.
Γιατι, κακα τα ψεμματα, φοβαμαι πως δεν μπορω –και όχι μονο εγω. Αν το πω μαλλον θα είναι ψεμματα.
Γιατι λεω «και όχι μονο εγω»..
Απλα νιωθω πως αρκετα παιδια της ηλικιας μου βρισκονται σ’ αυτή την θεση.
Εισαι 18. Για καποιους εισαι ενηλικας, για αλλους παιδι. Σου βαζουν deadline στο να επιλεξεις ως τι θα συνεχισεις. Πειραζει που εσυ θες να παραμεινεις παιδι μεγαλωνοντας?
Για πολλους η επιλογη είναι ευκολη, διασκεδαζουν με τα προνομια της – ενιοτε όμως φτανουν σε ακροτητες ή την παρερμηνευουν.
Ποτε μεγαλωνουμε τελικα; Ποτε «ενηλικιωνομαστε»; Τι σημαινει για μας αυτό;
Θεωρεις τον εαυτο σου ενηλικο επειδη μενεις μονος. Τι γινεται όμως όταν δεν μπορεις να ανταπεξελθεις στις υποχρεωσεις σου σχετικα με το σπιτι;
Θεωρεισαι μεγαλος επειδη οδηγεις. Ποσο ενηλικη είναι η ελλειψη υπευθυνοτητας ;
Αντιστροφως, θεωρεις τον εαυτο σου σπουδαιο ενηλικα επειδη εισαι υπευθυνο ατομο, σοβαρο και μετρημενο. Τι αξια εχει όμως αυτό όταν δεν μπορεις να διασκεδασεις με την ψυχη σου; Αξιζει να θυσιασει κανεις τον “παιδικο” αυθορμητισμο θαβοντας τον κατω από τους “ενηλικους” τυπους;
Είναι και η κοινωνια μας τετοια. Είναι η εποχη που σου κοβει τοσο βιαια τα φτερα της παιδικοτητας.
Αγχος. Αβεβαιοτητα. Ανεπαρκεια. Αναδιαρθρωση – παρακαλω καψτε το Α από τα λεξικα σας μηπως και βρειτε την υγεια σας!
Με θυμαμαι μεχρι και τις Πανελληνιες να απανταω “Δεν ξερω, εχω διαφορα στο μυαλο μου” –εννοωντας επιλογες- στην κρισιμη ερωτηση “Που θες να περασεις;” Εισπραττοντας την ιδια εκφραση σαστιμαρας και προβληματισμου με μια σταγονα αγανακτισης, γαρνιρισμενα μ’ ένα ελαφρυ μειδιαμα από ολους. Συνοδευμενα με την χαρακτηριστικη ατακα “Kαλα, δεν εχεις αποφασισει ακομη;” (Μεταφραση: Ντροπη και ονειδος! Καλα, ποιος ξερει που θα καταληξεις. Ενώ εγω…)
Για του λογου το αληθες, μπορει να περασα στο πανεπιστημιο αλλα ΑΚΟΜΗ δεν εχω αποφασισει τι θα γινω όταν μεγαλωσω –ισως είναι ωραια ιδεα για μελλοντικο ποστ!
Δεν αποφασιζα και δεν αποφασιζω, βασικα λογω ιδιοσυγκρασιας αλλα επιπλεον γιατι δεν καταλαβαινω τι μου προσφερει το να εχω οργανωμενη την ζωη μου βημα προς βημα από τα 18, τα 20 ή τα 25. Να την οργανωσω γιατι; Για να εχω μια συνταγη την οποια θα μου επιβαλλω να ακολουθησω; Τι είναι η ζωη μου, κυριοι; ΚΕΙΚ;
Καταληγουμε να ζουμε για να κανουμε σχεδια και όταν κανουμε σχεδια καποιος πανω από μας γελαει. Κάθε σχεδιο και ένα ανεκδοτο. Δεν το λεω τυχαια αυτό… Δυστυχως εζησα από κοντα ατομα που ειχαν μια μονο επιλογη, έναν στοχο και απογοητευτηκαν τρομερα όταν δεν πετυχαν.
Οκ, οκ, πλατειαζω –παρακαλω οσους διαβαζουν να με συμμαζευουν όταν το κανω.
Λοιπον, εγω τωρα πρεπει να ανασυγκροτηθω σιγα σιγα και να παω για μαθημα – εσυ διαβαζεις λιγα λεπτα αλλα εγω γραφω και σβηνω –ομολογουμενως με αρκετα διαλειμματα, εδώ και 3 ωρες!
Πριν φυγω όμως θελω να θεσω δυο ερωτηματα ημι-ρητορικα.
Τελικα σημερα καλουμαστε να μεγαλωσουμε ‘πριν την ωρα μας’; Και αν συμβαινει αυτό, δεν θα μπορεσουμε να πουμε ποτε ξανα “I’m too young to worry” ;
Excusez moi για το αλλοπροσαλλο κειμενο.
E.
