Ξημερωσε παλι. So what?
Παλι δεν κοιμηθηκα και αυτές οι αρρωστες σκεψεις δεν αφησαν ησυχο το μυαλο μου. Για ακομα ένα σαββατοκυριακο ξεμεινα σπιτι, γι΄ακομα μια φορα δεν θα παω στο μαθημα της Δευτερας. Η διαδικασια κλασσικη πλεον. Η διαδρομη συντροφια με τον Γιαννη ή τον Σταθη του Imagine, ο εφιαλτης των αστικων της Θεσσαλονικης μεταξυ 12 και 2 το μεσημερι, το un-packing και μετα… ‘αυτό’. Οι σκεψεις, οι εικονες, όλα αυτά να βομβαρδιζουν το μυαλο μου και να προκαλουν ακατασχετη δυσφορια στην ψυχη μου (Ω, τι ποιητικο! – Αηδιες..)
Σπανια θα πω πως ‘χρειαζομαι’ τσιγαρο. Αυτή τη στιγμη όμως τα μονα που θα ηθελα είναι ένα τεραστιο φλιτζανι καλοφτιαγμενο καφε και τσιγαρα. Αχ, ο καφες και τα τσιγαρα.. Πανακεια? Ισως. Εχουν εκθειαστει κατά καιρους από καλλιτεχνες κάθε ειδους - με αγαπημενη μου την ταινια “Coffee & Cigarettes” του του Jim Jarmusch. Τελοσπαντων, ξεφευγω απ’ το θεμα. Αλλα μηπως αυτό δεν είναι το ζητουμενο; Το να ξεφυγω από αυτην την κατασταση;…
Ποια θα ηθελα να ειμαι τωρα; Χμμ...αυτη που ηθελα να ειμαι. Αυτή με το κοκκινο κραγιον, τα στριφτα τσιγαρα και τα βιβλια της Beauvoir. Αυτή με το λευκο μυαλο και την πολυχρωμη ψυχη. Αυτή… Εκεινη; Όχι.
Και εκεινη ακριβως την στιγμη, μες τα μαυρα χαραματα, μετα απο το τσακισμενο αυτο τριημερο και την καθιερωμενη πλεον "συζητηση-αφορμη για να κραταμε μουτρα" της Κυριακης, εμφανιστηκε ενας μικρος πριγκηπας. Εμοιαζε καταπληκτικα με αυτον του Exupéry - κατι μου λεει μεσα μου οτι ηταν ο ιδιος! Μονο που οταν τον γνωρισα καπνιζε, επινε καφε και αργοτερα εφυγε βιαστικος για να προλαβει το μαθημα του. Πριν φυγει ομως μου θυμισε πραγματα που θελω να κανω. Πραγματα που εκανα και που αγαπω. Ολα αυτα απο τα οποια με κραταει μακρια αυτο το κουκουλι των νευρωσεων και της εμμονης που με περιβαλλει τελευταια. Αυτο το πραγμα που με κραταει μακρια απο τη ζωη.
Ευχαριστω μικρε πριγκηπα, ελπιζω να τα ξαναπουμε.
Ε.
